Rozdział 7

- CC, jesteś pewien?

     - Znam ten las jak własną kieszeń, zaraz wyjdziemy.

     - Ale, CC, mijamy to drzewo już drugi raz.

     - Nie znasz się na drzewach!

     - Ale to ma inicjały C i R! Myślisz, że każde drzewo jest podpisane?!

     Christian zatrzymał się gwałtownie. Choć wierzył w to, że zna las w Sunbeam, musiał przyznać, że nocą wyglądał on zupełnie inaczej, a ciemność, chłód i wycie wilków w oddali nie pomagało mu się skupić. Prawdopodobnie nawet w wielkim skupieniu nie wykombinowałby drogi powrotnej do pensjonatu. Andy miał rację. Byli już w tym miejscu, co oznaczało, że chodzili w kółko. To jednak było podejrzane, bo nie czuł, by zataczał krąg. Może drzewa w konkretnej odległości od siebie były oznaczone takimi inicjałami? Z drugiej strony – kto wpadłby na taki głupi pomysł? Przestał myśleć o drzewach, ponieważ nie było to istotne. Pierwszą i najważniejszą sprawą było znalezienie wyjścia z lasu. Niby szli przed siebie, lecz nadal nie zbliżyli się ani do pensjonatu, ani do miasteczka. Komórki nadal pokazywały brak zasięgu, a latarki pożerały baterię w zastraszająco szybkim tempie. Był zły na siebie, że nie potrafi wyprowadzić ich z pozornie małego lasu. Przecież nie chodzili po nim aż tak długo, prawda? Zaledwie kilka godzin i nawet nie zauważyli, kiedy zaszło słońce. Próbował myśleć optymistycznie, ale jedyny plus, jaki przychodził mu na myśl, to rozmowa z Andym, którą na całe szczęście miał już za sobą. Zdawało się, że chłopak zrozumiał dosłownie wszystko, każdy swój najmniejszy błąd i decyzję, która mogła się nie podobać reszcie. Mimo to, nie wspominał nic o telefonie do Juliet albo zerwaniu z nią. Może postanowił, że od teraz nie da jej sobą rządzić? To by było bardzo w jego stylu. Nigdy nie lubił zrywać, bo uważał, że to zbyt krzywdzące dla obu stron, a z Juliet był już tak długo, że bycie z nią stało się dla niego rutyną, od której ciężko się odzwyczaić.

     Przetarł twarz dłońmi i odrzucił myśli o życiu prywatnym przyjaciela. Co go to obchodzi? Ma miesiąc na podjęcie decyzji, jeśli po tym czasie nadal będzie chciał być z Juliet – jego sprawa. Przynajmniej wszyscy będą mieli świadomość, że spróbowali mu pomóc, a to, że Andy Biersack jest niereformowalny, to już inna historia.

     Andy stał obok, z rękami w kieszeniach, próbując choć trochę je rozgrzać. Rozglądał się z markotną miną, lecz nic nie widział. Latarka w telefonie była niemal bezużyteczna. Pomagała jedynie w omijaniu większych gałęzi i kamieni. Teraz myślał tylko o głodzie, który narastał, i cieple, które czekało w pensjonacie. Co to za głupi pomysł, żeby iść na spacer do lasu? Trzeba było zostać. Niestety teraz było za późno na żale. Najwyżej czeka ich noc w lesie. Przy odrobinie szczęścia nie zaatakują ich wilki ani wściekłe wiewiórki.

     Ciemność potrafiła być inspirująca. Niesamowicie działa na wyobraźnię i prowokowała wenę. Żałował, że nie ma przy sobie żadnego papieru i czegoś do pisania. Co prawda miał telefon, ale piosenki wolał spisywać na papierze w obawie przed złośliwą technologią, która potrafiła płatać figle. „A teraz się zablokuję i nie zapiszę twojej ostatniej notatki, frajerze.” Tak właśnie lubiły mówić telefony. Był to też jeden z powodów, dla których nie przywiązywał zbyt wielkiej uwagi do tego, jaki model kupuje. Telefon miał być do dzwonienia i wysyłania wiadomości, a przy okazji do robienia zdjęć na szybko, a do tego nadawał się każdy.

Wyciągnął ręce z kieszeni i potarł ramiona. Wolał iść, niż stać w miejscu, bo szybki marsz przynajmniej go trochę rozgrzewał. Spojrzał na przyjaciela i uśmiechnął się lekko, by pokazać, że póki co, nie ma tragedii, lecz CC nie odwzajemnił gestu. Zaczął się więc zastanawiać, jak zmusić go chociaż do najlżejszego uśmiechu, który pomoże rozładować trochę atmosferę grozy.

     - Zginiemy – powiedział. Powiedział to jednak w tak prosty sposób, jakby to było oczywiste, że teraz CC musiał się roześmiać.

     Umilkł jednak, usłyszawszy coś. Nie był to z pewnością wiatr, szelest liści lub odgłosy jakiegoś zwierzęcia. To był ludzki głos. Ktoś wołał. Andy chciał coś powiedzieć, lecz CC podniósł rękę, nakazując mu tym samym milczenie. Rozglądał się dookoła, próbując dojrzeć cokolwiek. Uniósł telefon z zapaloną latarką i obracał się z nim, mając nadzieję, że błysk światła przyciągnie osobę, która właśnie chodzi po lesie.

Nagle między drzewami błysnęło białe światło i pojawił się zarys postaci. Znów przypominała anioła. Było w niej coś magicznego. Białe ubrania, jasne włosy i wielkie, niebieskie oczy, w których mieszał się strach i ulga.

     - Bogu dzięki – szepnęła do siebie i podbiegła do mężczyzn. – Co wam strzeliło do głowy?

     - Spacerowaliśmy – odparł spokojnie CC. Po chwili jednak mocno przytulił Celeste, jak gdyby zaraz miała znowu zniknąć. – Jak dobrze, że nas znalazłaś.

     - Wszystko z wami w porządku?

     - Umieramy tylko z zimna i głodu. – Na potwierdzenie tych słów Andy potarł ramiona.

     Celeste pokręciła głową, mając przy tym minę sugerującą, że myśli teraz o nich jak o niesfornych dzieciach, które nieposłuszne wobec mamy, postanowiły pobawić się w chowanego.

____________________

- Pomysł z liną był naprawdę świetny – pochwalił CC, upiwszy spory łyk ciepłej herbaty. – Ryzykowny, ale do tej akcji wystarczył.

     - Nie wiem, jak to zrobiliście, że będąc w sumie niedaleko domu, nie mogliście do niego trafić. – Celeste podała Andy’emu koc, który właśnie przyniosła.

     - Mnie bardziej zastanawia, jakim cudem dwa razy minęliśmy to samo drzewo. – Andy otulił się miękkim kocem i jeszcze bardziej przysunął się do kominka.

     - To z inicjałami? – upewniła się dziewczyna, na co on pokiwał głową. – To nie było to samo drzewo. Jest pięć takich. Oznaczają pięć pocałunków o północy każdego piątego dnia miesiąca. Taki romantyczny pomysł pary, która tu przyjeżdżała trzy lata temu.

     - Super! Też tak kiedyś zrobię. A wam już więcej nie pozwolę wychodzić poza płotek. – Ashley dźgnął Andy’ego w żebro. – Nigdy więcej. Powtórz.

     - Nigdy więcej nie wyjdziemy poza płotek – powtórzył mozolnie i obrzucił basistę wrogim spojrzeniem. Ten jednak wcale się nie przejął. – To jakie plany na jutro?

     - Dzwoniłam do kolegi, który robi jutro ognisko i serdecznie was zaprasza – odpowiedziała Celeste. – Tak więc takie są plany na wieczór, a w dzień…

    - A w dzień poleżymy, pogramy w karty, napchamy się chipsami, pogadamy… Celia, masz jakieś planszówki?

     - Czy my wyglądamy jak przedszkole, CC? – Jake popatrzył dziwnie na przyjaciela.

     - Mamy odpoczywać, Jake, odpoczywać. Przy takich grach jest najlepiej.

     - Mi tam pasuje – wtrącił zadowolony Ashley. – Jinxx też się zgadza, prawda, Jinxx? Jinxx!

     Mężczyzna oderwał się od książki i rozejrzał po zebranych nieobecnym wzrokiem.

     - Tak, tak, jasne. Wszystko super.

    - Przestań czytać i pogadaj z nami. Integruj się z grupą. Chodź tu. Wszyscy chodźcie. Siadamy w kółeczku i jak na spotkaniu anonimowych alkoholików będziemy się przedstawiać i mówić coś o sobie. Tak dla odnowienia znajomości.

     - Ash, a skąd ty wiesz, jak wyglądają spotkania anonimowych alkoholików? – Jinxx uniósł brew.

     - Z filmów, rzecz jasna. Chyba nie sądzicie, że mam jakieś problemy. To nie ja wychodziłem pijany na scenę i zapominałem tekstu.

     - Zdarzyło się raz czy dwa! – Andy wyrzucił ręce do góry, tym samym zrzucając koc z ramion. – Poza tym, pragnę ci przypomnieć, że to ty mi tak radzi…

     - Oj, Andy, ty to siedź cicho.

     - Ashley radził ci napić się przed koncertem? – Jake patrzył to na jednego, to na drugiego.

     - Nieee – Andy przeciągnął samogłoskę. – To ja zaczynam – rzucił szybko. – Cześć, jestem Andy, mam dwadzieścia trzy lata, zostałem uprowadzony z własnego domu, na co dzień zajmuję się muzyką, ponieważ kocham ją najbardziej na świecie.

     Jake i Jinxx podchwycili nawzajem swoje spojrzenia i niemym językiem zgodzili się, że bardziej dziecinnie być nie mogło. Jednocześnie rozumieli całą ideę. Więź między wszystkimi członkami zaczynała zanikać, a teraz był idealny czas na próbę ratowania jej. Obaj byli dobrej myśli, bowiem tego wieczoru wymienili ze sobą więcej zdań niż przez ostatnie kilka tygodni. Wbrew pozorom podczas nagrywania płyty nie wdawali się w konwersacje związane z życiem prywatnym. Rozmawiali „służbowo”, głównie na temat piosenek i trasy. Momentami wydawało się, że są sobie zupełnie obcy. Ot, pięciu chłopaków zebrało się, żeby nagrać wspólną płytę, bo każdy z nich umie na czymś grać, ale sam nic nie potrafi stworzyć.

     - Cześć, jestem Jinxx i mam nadzieję, że pobyt w Sunbeam naprawi nas wszystkich. - Wszystkie głowy gwałtownie się uniosły i wszyscy popatrzyli na mężczyznę. – Od zawsze chciałem grać w zespole i wreszcie moje marzenie się spełniło, kiedy poznałem czwórkę fantastycznych ludzi. Chciałbym, żeby było jak na początku, kiedy prawie wszystko robiliśmy razem.

     - Ja też chcę, żeby było, jak na początku. – Andy zaczął kreślić palcem na podłodze znak Black Veil Brides. – Chcę, żebyśmy znowu myśleli jednym umysłem i jednym sercem. Dlaczego ten zespół nagle stał się dla nas źródłem pieniędzy, podczas gdy powinien być zabawą?

     Zapadła cisza. Każdy pogrążył się w swoich myślach, próbując znaleźć odpowiedź na postawione pytanie. Pewnie gdyby nie sztab ludzi, który zajmował się rozwojem ich kariery, nadal malowaliby twarze i grali w małych klubach. Widziano w nich jednak potencjał, a nieprzeciętna uroda Andy’ego przyciągała coraz więcej zainteresowanych fanów. Zespół stał się materiałem, który można wykorzystać do wzbogacenia się. Póki nie narzucano im konkretnych zasad i mogli tworzyć taką muzykę, jaką chcieli, nic im nie przeszkadzało. Jednocześnie dorastali i sami z siebie się zmieniali. Ich teksty były o wiele dojrzalsze w porównaniu z tymi z pierwszej płyty. Melodie, solówki - wszystko brzmiało lepiej, profesjonalnie i drogo. To był kawał dobrej muzyki, która trafiała do każdego. Ciężko na to pracowali, ale czuli, że płyta odniesie ogromny sukces. Kariera osiągała szczyt, a ich relacje dno.

     - Po prostu zapomnijmy - odezwał się Jake po długiej przerwie.

     - Łatwiej zapomnieć niż odpowiedzieć na to pytanie - zgodził się Jinxx. - Ale teraz jesteśmy tu, razem, bez zbędnych osób. To jest nasz czas i musimy go wykorzystać.

     - No, w końcu jeśli pozostaniemy razem, to będziemy niezłamani, prawda? - zapytał Ashely wesołym tonem, co ostatecznie oczyściło melancholijną i nieco napiętą atmosferę.

Wreszcie napisałam 10 rozdział, więc pozwoliłam sobie wstawić 7, który jest dość krótki. Ludzie na Wattpadzie chętnie komentują, więc można im proponować jakieś układy, ale tu nic z tego.

Więc do następnego. Kiedyś tam.

Erato