Rozdział 16

Jinxx podskoczył na walizce, próbując upchnąć w niej wszystkie rzeczy. Kiedy pakował się w Los Angeles, wszystko wyjmował poskładane z szafy i tylko przekładał do walizki. Teraz nie chciał nawet myśleć o wyjeździe i pakowaniu, a że musiał to zrobić – zrobił byle jak, by mieć to z głowy i zająć myśli czymś przyjemnym.

         Po raz kolejny rozległ się dźwięk wydmuchiwanego nosa.

         - Ashley, błagam.

         - Jest mi tak smutno – chlipnął mężczyzna. – To był najlepszy urlop w moim życiu, a teraz czas wracać do szarej rzeczywistości.

         Jake opadł zrezygnowany na łóżko. Z jednej strony chciał już zobaczyć się z Inną, ale z drugiej dobrze było poczuć się przez jakiś czas zwykłym człowiekiem, który nie musi myśleć o tym wszystkim, o czym myślał, mieszkając w Los Angeles. Nie goniły go żadne terminy, nikt nie stał nad nim i nie oceniał go. Dni mijały, ale oni byli jakby poza czasem i przestrzenią. Sunbeam ich wyciszyło, sprawiło, że znów się zjednoczyli, że wszystko wróciło na swoje miejsce.

         Spojrzał smutnym wzrokiem na walizkę. Pozostało zasunąć ją i włożyć do bagażnika. To była ich ostatnia noc. Obiecał sobie, że wróci tu, ale wiedział też, że to już nie będzie to samo. Nic go już nie zaskoczy. Zapewne przyjedzie bez chłopaków, z Inną i dziwnie będzie się czuł, prosząc Celeste, by gdziekolwiek z nimi poszła. Poza tym wiele może się zmienić do następnego przyjazdu. Być może dziewczyna wyjedzie na studia, wyprowadzi się na drugi koniec kraju, a może po prostu bez Christiana nie będzie się chciała nigdzie ruszać. Nie, nie była taka. Była dobra i życzliwa. Nie odmówiłaby mu pomocy. Tak samo Angela. Będzie za nimi tęsknił.

         Tymczasem w pokoju po drugiej stronie korytarza CC pakował swoje rzeczy i od czasu do czasu spoglądał na milczącego Andy’ego pochylonego nad kawałkiem papieru.

         - Nie gryź tego ołówka – zwrócił mu uwagę.

         - Shh… Ja myślę.

         - Nowa piosenka?

         - Tak, ale nic z tego nie będzie – westchnął i odłożył kartkę. – Jak jestem smutny, to piszę depresyjne piosenki.

         - To chyba za każdym razem, kiedy siadasz do pisania, jesteś smutny, bo nasze teksty nie są jakieś wesołe – zażartował.

         - Nasze piosenki mówią „Wstań i walcz” – odparł z dumą, na co CC pokiwał głową.

         Andy spojrzał na swoją niemal pustą walizkę. Przejechał dłońmi po twarzy i jęknął. Było już po południu. Jutro wraz ze wschodem słońca mieli opuścić Sunbeam. Nie wiedział, co zrobić. Czasami żadne rozwiązania nie prowadzą ku lepszemu. Czasem nie pozostaje nic innego, niż po prostu się pożegnać. Tylko jak miał to zrobić, kiedy jego serce z każdym uderzeniem wymawiało jej imię?

         Zerwał się z łóżka, chwycił zapisaną kartkę i bez słowa opuścił pokój. CC nawet nie pytał. Wiedział.

         Przebiegł na drugą stronę budynku, prosto do jej pokoju. Siedziała akurat we wnęce i pogrążona w myślach wpatrywała się w widok za oknem. Zapukał dla formalności, a gdy zwróciła się w jego stronę, wszedł. Usiadł obok niej na materacu. Podciągnęła kolana i oparła na nich brodę. Przyglądała mu się swoimi błękitnymi oczami, czekając, aż to on pierwszy się odezwie.

         - Chciałem jeszcze raz porozmawiać o twojej piosence – powiedział.

         - Jeśli przyszedłeś powiedzieć, że jest świetna, a ja nie powinnam ukrywać się przed światem ze swoim talentem, to nic z tego. Kilka osób już próbowało. Ja tego nie chcę. Chcę pomagać dzieciom.

W jej głosie nie było smutku albo pogardy dla samego pomysłu zostania gwiazdą. Była tylko determinacja. Miała cel i chciała do niego dążyć. Nagle zeskoczyła na podłogę, po czym podeszła do komody. Wysunęła drugą szufladę, chwilę przekładała różne kartki, aż w końcu wyciągnęła jedną i wróciła na poprzednie miejsce.

- Trzymaj. – Podsunęła mu papier. – Jeśli tak ci się spodobała, to ją weź, przerób i śpiewaj.

- Nie mogę… - zaczął, lecz przerwała mu.

- Chcę, żebyś ją wziął. Potraktuj to jako prezent i pamiątkę po mnie.

Ostrożnie sięgnął po piosenkę. Przejrzał tekst jeszcze raz. Wcześniej mówiła, że zapisała słowa na pomiętej kartce, którą miała pod ręką, ale najwyraźniej potem wszystko przepisała. Papier miał żółtawą barwę i ozdobne szlaczki, które tworzyły ładną ramkę. Położył go obok siebie.

- W zasadzie to zacząłem pisać – wyznał i podał jej kartkę, którą przyniósł ze sobą. – Te słowa wydają mi się takie… depresyjne.

Celeste przesuwała wzrokiem po jego zapiskach.

- To o tobie? – zapytała, skończywszy.

- Trochę na pewno. Bo wiem, że kiedy wrócę do Los Angeles, to będzie tam Juliet, której zamierzam się oświadczyć i… - Przełknął. – Zastanawiam się, czy to nie błąd.

- Więc wolisz się zabić? – Uniosła brew.

- To wszystko metafory. – Wybuchł śmiechem. - Nie traktuj tego dosłownie. Chodziło mi raczej o strzał w kolano.

- Myślę, że ty po prostu panicznie boisz się wrócić w ten wir, boisz się znowu być na celowniku, boisz się świateł, fleszy, pisków fanów. I to nic. Gdybym ci teraz wbiła paznokcie w nadgarstek, prawdopodobnie syknąłbyś z bólu, a to oznacza, że jesteś taką samą żyjącą osobą, jak wszyscy wokół ciebie. Odczuwasz, masz uczucia, ale wydaje ci się, że czasem ludzie o tym zapominają. Zaznałeś spokoju i obawiasz się, że go stracisz. Zapewniam cię, że tak nie będzie. Tylko módl się o ten spokój.

- Naprawdę jesteś aniołem, co? – Uśmiechnął się, czując, jak przyjemne ciepło rozlewa się po jego ciele.

W odpowiedzi uśmiechnęła się tylko tajemniczo. O tak, była jego dobrym aniołem, nawet jeśli się do tego nie przyznawała. Otuliła go miękkim skrzydłami i uzdrowiła. Nie zważając na nic, położył głowę na jej kolanach. Zatopiła smukłe palce w jego kruczoczarnych włosach.

- Miałem sen. Śniło mi się zniszczone miasto. Byłaś w tym śnie. Byłaś aniołem i moją jedyną szansą na wyjście z mroku. – Milczała. Nie widział jej twarzy, więc nie mógł niczego stwierdzić. – Nie możemy oddychać, kiedy nie jesteśmy razem. To, co mamy, jest wystarczająco doskonałe.

- Musisz to spisać.

- Napiszemy razem piosenkę? – Uśmiechnął się szeroko.

- Wątpię, ale możemy rzucić kilka artystycznie brzmiących sentencji.

Podeszła do biurka. Wzięła notes i długopis. Wręczyła je chłopakowi i czekała, aż spisze to, co przed chwilą powiedział.  

- Oddałbym życie, żeby wszystko ułożyć. Muszę wziąć się w garść. Chcę jednego serca. – Słowa wylewały się z niego z niezwykłą łatwością.

- Pisz – ponagliła. – Przełknij swoje marzenia i miłość, która trzyma cię w zawieszeniu.

Czarny atrament w kilka sekund pojawiał się na papierze.

- Złamię twoją aureolę. Kiedy spróbujesz wznieść się ponad mnie, pokażę ci moje piekło.

Zanotował.

- Jestem jedyną nadzieją, jaką masz, by zobaczyć światło.

Usiadła obok niego i spojrzała na zdania, które spisał. W tamtej chwili nie miały większego sensu. Był to tylko zbiór słów, bez początku i końca. Nie miała więcej pomysłów. Andy najwyraźniej też nie, bo westchnął i zatkał z powrotem długopis. Wiedziała, że kiedy znów poczuje wenę, dokończy piosenkę. Ustawi wszystko w odpowiedniej kolejności. Zaznaczy refren i dopisze kilka zwrotek, które będą pasować. A potem usłyszy w głowie melodię. Położy długie palce na klawiszach pianina, które zapewne miał w domu, i zacznie grać. Tak po prostu.

- Dziękuję – przerwał ciszę, która zapanowała między nimi kolejny raz, odkąd wszedł do pokoju. – Za piosenki. Za wszystko.

____________________

Pierwszy promień słońca wychylił się zza horyzontu w momencie, w którym Christian zatrzasnął klapę bagażnika. Na dworze panował chłód. Trawa pokryta była cieniutką warstwą szronu. Powietrze było rześkie, wyczuwało się zapach lasu. Nie poruszał się ani jeden listek na drzewie. Panowała absolutna cisza.

Angela wstawiła do środka dwie torby po brzegi napakowane jedzeniem, a do tego trzy ogromne termosy z kawą. Zaśmiała się, wymuszając na Christianie obietnicę, że zwróci je w niedługim czasie. Zaproponował, że wyśle je pocztą, ale wtedy pacnęła go w ramię i powiedziała, że robi się coraz starsza, a kiedy w końcu umrze, będzie żałował, że tak rzadko ją odwiedzał. Jego uśmiech zbladł na moment, lecz kobieta szybko oznajmiła, że nie wybiera się „na tamten świat” w najbliższym czasie, więc może być spokojny.

Rozmawiali jeszcze kilka minut, aż dołączyła do nich reszta. Ashley dygotał z zimna i podskakiwał, by się rozgrzać. Marzył już tylko o tym, by znaleźć się w samochodzie, gdzie będzie ogrzewanie i koce.

Nadszedł moment pożegnania. Angela uściskała każdego i obdarzyła całusem w czoło, co wyglądało komicznie, ponieważ wszyscy byli od niej wyżsi i musieli się mocno schylać, by mogła ich dosięgnąć. Przestrzegała przed śliską drogą, prosiła, by uważali na piratów drogowych oraz żeby zadzwonili, gdy tylko dojadą na miejsce. CC pokornie potakiwał głową. Kiedy skończyła, odwrócił się w stronę werandy, na której stała Celeste. W białej sukience do kolan. Boso. Rozłożył ramiona, w które wpadła w jednej sekundzie. Przytulił ją mocno i pocałował w policzek, jak brat, który kocha swoją małą siostrzyczkę. Pozwolił, by pożegnała się ze wszystkimi.

Andy był ostatni. Uniósł ją do góry, nie mogąc znieść myśli, że stoi boso na zimnej ziemi. Ich włosy zmieszały się ze sobą. Czarne i białe. Skórzana kurtka nabita na ramionach ćwiekami zetknęła się z delikatnym białym materiałem. Czerń i biel.

- Jesteśmy jak yin i yang – wyszeptał do jej ucha z lekkim uśmiechem, nie wypuszczając jej z objęć. – Nie zapomnę o tobie, księżycowa dziewczyno.

Miała się tylko pożegnać i uciekać, ale pierwszy raz pomyślała, że szkoda by było zaprzepaścić coś tak dobrego tylko dlatego, że przestraszyła się wyrzutów sumienia. Strach nie powinien wyznaczać żadnych granic i to nie on powinien prowokować działania. Była zbyt dumna, by być „tą drugą” i zbyt przerażona wizją etykietki, którą by jej przypięto. „To ona zniszczyła ich związek.”

Ja też o tobie nie zapomnę, chciała powiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle.

Postawił ją na ziemi. Po raz ostatni spojrzał w te piękne oczy. Dużo wysiłku kosztowało go powstrzymanie się od dotknięcia jej warg swoimi. Cofał się, aż dotknął plecami samochodu. Odetchnął głęboko i wsiadł. Nie chciał już patrzeć. Nie chciał czuć. Nie chciał się rozpaść na drobne kawałki.

____________________

Inna opatulona w koc z miękkiego polaru siedziała przy kuchennym stole i próbowała nie zasnąć. Kilka godzin temu zadzwonił Jake i powiadomił, że są już w drodze powrotnej. Koniecznie chciała go zobaczyć jak najszybciej, więc spakowała kilka swoich drobiazgów, chwyciła zapasowe klucze do jego domu, zabrała psy, które pod nieobecność właściciela przebywały u niej, i pojechała. Wypiła już dwie kawy od przyjazdu, ale nie mogła sobie poradzić z opadającymi powiekami. W porównaniu do Trixie i Ernie, bo te spały w najlepsze. Mogła położyć się i przespać choć chwilę, ale za nic nie chciała przegapić powrotu Jake’a. Telewizja ją usypiała, więc próbowała czytać książkę, ale i to nie pomagało. W końcu wyciągnęła z torebki prawie w całości rozwiązaną krzyżówkę. Intensywne myślenie zmuszało do pozostania przytomną. To zajęcie tak ją pochłonęło, że niemal przegapiła wyczekiwany moment. Usłyszawszy warkot silnika, zrzuciła z ramion koc i wybiegła na zewnątrz. Psy zerwały się w tym samym momencie.

Jake wyciągnął już walizkę. Stał z głową w samochodzie i rozmawiał jeszcze z chłopakami. Andy i Ashley pomachali do niej z szerokimi uśmiechami. Ona również się uśmiechnęła i kiwnęła do nich. Jake odwrócił się, słysząc hałasy. Bez namysłu podbiegła do niego i wskoczyła mu w ramiona, oplatając nogami jego talię. Trixy i Ernie skakały wokół niego i szczekały jak wściekłe.

- Obudzicie sąsiadów!

Uświadomiła sobie, że piszczy albo raczej wydaje dźwięki, które nie sposób określić słowami. Była szczęśliwa, nic więcej. Mężczyzna objął ją mocno i czule gładził po włosach, jak gdyby była małą dziewczynką, ale podobało jej się to.

- To my jedziemy dalej. Dobranoc! – krzyknął wesoło CC i wcisnął gaz, nim Ashley zdążył zamknąć drzwi.

Inna pomachała im niedbale na pożegnanie, całkowicie zajęta swoim chłopakiem. Ani myślała go puszczać, więc zmuszony był podtrzymywać ją jedną ręką, drugą ciągnąć walizkę, a przy tym uważać na psy, które nie odstępowały swojego pana na krok.

- Kochanie, naprawdę się cieszę, że cię widzę, ale chciałbym się najpierw umyć – powiedział spokojnie, na co westchnęła, ale puściła go i zeskoczyła na ziemię. – Zaraz wracam.

Cmoknął ją w czoło, pogłaskał stęsknione zwierzaki i jak najszybciej udał się do łazienki. Inna odstawiła walizkę na bok, wiedząc, że nikt dziś nie będzie się nią zajmował, i zamknęła drzwi na klucz. Ciepło przekazane jej przez Jake’a gdzieś się ulotniło i dopiero teraz poczuła, że jest jej zimno. Nic dziwnego, skoro wyszła na zewnątrz w cienkiej piżamce złożonej z krótkich spodenek i koszulki z ramiączkami. Przebiegła na palcach do sypialni i okryła się kołdrą, co niewiele jej dało, bo ta była zimna.

Przywołała do siebie psy, które stały pod drzwiami łazienki i wesoło merdały ogonami, od czasu do czasu szczekając lub skomląc tęsknie. Przybiegły do sypialni, rozejrzały się, a stwierdziwszy, że ich ukochany pan nie teleportował się tu, wróciły pod łazienkę. W końcu Jake wyszedł. Wziął oba psy na ręce i poszedł do sypialni.

Przez dobrą godzinę wszyscy wygłupiali się na łóżku, aż psy uznały, że wystarczająco nacieszyły się powrotem pana i zostawiły go w spokoju.

Inna położyła głowę na torsie Jake’a i wsłuchiwała się w znajome bicie serca.

- Mam nadzieję, że dobrze się bawiłeś i wypocząłeś.

- Tak, ale nie jesteś zła, prawda?

- Oczywiście, że nie. Dlaczego miałabym być? Spełniasz tyle moich zachcianek, że masz pełne prawo zrobić coś czasem tylko dla siebie – zaśmiała się cicho. – Ale pojedziemy tam kiedyś, tak?

- Kiedy tylko zechcesz, kochanie.

 Dawno mnie nie było, ale nikt nie dopytywał, więc uznałam, że nikt nie tęskni. BVB przestało mnie inspirować, ale o tym jeszcze napiszę na swojej podstronie. Wciąż nie mam napisanego 17 rozdziału, więc nie wiem, kiedy znów wrócę.

Love you,

Erato