Rozdział 1

Dla Rebel Yell.

To jej wina. To wszystko jej wina.

Dziękuję za wyrwanie mnie z trzyletniego zaślepienia. Dziękuję za przypomnienie mi za co i jaką muzykę kocham. Dziękuję za wskazanie mi zespołu, który może ukoić moje nerwy. Dziękuję za uświadomienie mi, że istnieją jeszcze porządni i ludzcy artyści. Dziękuję za to, że dzięki Tobie mogłam ich poznać.

____________________

Czarne włosy rozsypały się na śnieżnobiałej poduszce, kiedy chłopak z impetem rzucił się na łóżko. Wziął głęboki wdech, wpatrując się w sufit, i powoli wypuszczał powietrze. Materac wymieniany tydzień temu, po tym jak w poprzednim wystrzeliła sprężynka i okazało się, że jest mocno przetarty w niektórych miejscach, nie dopasował się jeszcze do kształtu ciała, był więc prościutki. Zmiękczała go równo ułożona puchowa kołdra i narzuta z miłego w dotyku polaru. Ściany były pomalowane na spokojny kolor bitej śmietany, a meble, w skład których wchodziła wielka szafa zajmująca pół ściany, szafka nocna, łóżko, komoda i stół, a do tego fotel, były szare. Taki wystrój pokoju kompletnie nie pasował do jego osobowości – na pierwszy rzut oka. Wydawało się, że ściany powinny być czarne i obwieszone plakatami rockowych zespołów, gdzieś powinna być zawieszona gitara, okna powinny być zasłonięte ciemnymi zasłonami, a tymczasem nie było tam nawet firanek, tylko żaluzje, kołdra powinna być szara i zwinięta w kącie, a była czysta i świeża, na podłodze powinny walać się zapisane kartki papieru, jakieś notesy i ubrania. Nic z tego. Nie było na niej widać najmniejszego zanieczyszczenia; zwykłe jasne panele. Tylko na komodzie leżały bez większego ładu trzy kupki książek. Ulubione, do których lubił wracać, prezenty, których nie mógł się pozbyć, nawet jeśli mu się nie podobały, i te, których jeszcze nie przeczytał. Ostatnia kupka była najwyższa, ale pierwsza niemal jej dorównywała. Lubił czytać książki. Wolał je od filmów, ale niestety życie zmuszało go do wybierania filmów, jeśli potrzebował chwili odpoczynku dla mózgu, a nie mógł spać.

Tak jak teraz. Wiele był dał, by móc zamknąć oczy choć na godzinę, ale były pewne sprawy, które musiał sobie ułożyć. Czuł, że potrzeba mu na to wiele czasu, więc nie mógł go marnować na spanie. Nawet jeśli tego potrzebował.

- Źle z tobą. – Mężczyzna siedzący na fotelu sięgnął po długopis i zaczął cichutko wybijać nim rytm na biurku. – Nikt nie będzie cię winił, Andy. – Spojrzał na chłopaka, który od kilkunastu minut leżał bez ruchu na łóżku i szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w sufit, jakby był najciekawszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział. – Zrozumiemy, jeśli chcesz odejść.

Te słowa wyrwały chłopaka z zadumy. Usiadł gwałtownie i popatrzył zaskoczony na przyjaciela.

- Nie chcę odejść. To w ogóle nie o to chodzi. Jeśli odejdę, jestem skończony. Nie mam nic, żadnego innego pomysłu na życie. Ten zespół to całe moje życie, to wszystko, czemu warto się poświęcić. To nie o to chodzi – powtórzył, kręcąc głową ze zrezygnowaniem.

- Więc o co? – dociekał mężczyzna, zaprzestawszy bębnienia długopisem w blat.

- O coś bardziej prywatnego – odparł tamten, uciekając wzrokiem w drugą stronę.

- Ja pieprzę, stary. Kupiłeś pierścionek, masz zarezerwowany stolik na jutro i ty masz wątpliwości? Właśnie teraz? Dopiero teraz?

Andy popatrzył na niego wzrokiem, który mówił wszystko. Niebieskie oczy wyrażały ból, niepewność, strach. Pytały, czy postępuje słusznie. Nie był pewien, czego chce. Miał dopiero dwadzieścia trzy lata, kariera nabierała tempa, największa przygoda dopiero się zaczynała. Czy już teraz miał ułożyć sobie życie i nie martwić się o to później? Może tak naprawdę wcale tego nie chciał? Zdrowy rozsądek podpowiadał mu jedno, ale dzikie serce za wszelką cenę chciało pozostać wole i otwarte na nowe doświadczenia. Wszystko mogło się zmienić. Małżeństwo zobowiązywało, a on w głębi duszy wciąż czuł się dzieckiem, które pragnie rozrywki. Nie wiedział, czy będzie w stanie zrezygnować z pewnych rzeczy, które mógł robić do tej pory. Był młody. O to chodziło. Był młody i niepewny jutra. Każdy dzień był inny, każdego dnia budził się z innymi emocjami. Co, jeśli pewnego dnia obudzi się i powie, że nie tego chciał? Że ma dość i jest zmęczony? Że chce odzyskać wolność?

- Kurwa, Andy. – Mężczyzna wyrzucił ręce do góry w błagalnym geście. – Nie mów mi, że zamierzasz rozpieprzyć się emocjonalnie. Stary, nie możesz. Jeśli ty się rozpieprzysz, to my też. Nie rób nam tego. Musisz się zebrać do kupy. Męska decyzja. Tak albo nie. Najpierw sam sobie na to odpowiedz.

- Ale ja nie wiem – jęknął zrezygnowany, jakby był małym chłopcem, który nie wie, który kolor lizaka wybrać, i ukrył twarz w dłoniach. – CC, ja po prostu nie wiem – wyjęczał niewyraźnie.

Mężczyzna wstał z fotela i usiadł obok niego na łóżku. Czuł obowiązek doradzenia młodszemu przyjacielowi, ale kompletnie nie wiedział, jak delikatnie mu przekazać własne przemyślenia na ten temat, tak by go nie urazić i nie doprowadzić do kłótni. Od samego początku wiedział, że związek Andy’ego jest skazany na niepowodzenie lub właśnie zakończy się ślubem przez jedną spontanicznie podjętą decyzję, a po roku okaże się, że to był strzał w kolano i powstanie więcej komplikacji. W duchu dziękował losowi za niezdecydowanie przyjaciela i szansę na uratowanie jego życia miłosnego. Było tylko jedno wyjście. Wyjście awaryjne, które trzymał w sekrecie. To był ten czas, kiedy trzeba sięgnąć po ostateczną broń.

- Ona o tym wie albo się domyśla? Mam na myśli kolację – zapytał.

- Nie, nic nie wie, to ma być totalna niespodzianka. Jeszcze nawet do niej nie dzwoniłem, żeby się umówić.

- Dobrze. Nie zrobisz tego – powiedział to tak pewnie, że Andy podniósł głowę i uniósł pytająco brew. – Dzwonisz do Roba i mówisz, żeby się odwalił, aż nie zadzwonisz ponownie. Jedziemy na wakacje.

- Co? – Andy zamrugał, słowa przyjaciela w ogóle do niego nie docierały.

- Potrzebujesz przerwy, potrzebujesz odpoczynku i miejsca, gdzie będziesz mógł pomyśleć. Wszystko inne może zaczekać te kilka tygodni. Zabiorę cię w miejsce, o którym Bóg nie zapomniał.

- Mam zamiar jutro się oświadczyć, a ty chcesz jechać na wakacje? CC, cholera, mów wyraźniej.

Ale on nie miał zamiaru zdradzać więcej szczegółów. Obawiał się, że jeśli powie za dużo, Andy będzie oponował. Chodziło o to, by odwieść go od pomysłu z oświadczynami. Musiał wszystko przemyśleć i ułożyć sobie w głowie. Niestety tu, w Los Angeles, czuł tylko presję. Znajomi powtarzali, jaką to piękną parę tworzą z Juliet, większa część fanów ją lubiła i wspierała ich związek, rodzice Andy’ego byli jak najbardziej za. Jednak prawda była taka, że to oni – Christian, Ashely, Jinxx i Jake – znali go najlepiej. Spędzali z nim niemal każdą godzinę od kilku lat. Jeśli nie w garażu Jake’a podczas pisania tekstów i prób, to w studio, podczas trasy, na piwie, w klubie, czy na spokojnych spotkaniach w domu któregoś z nich. To oni go znali. I wiedzieli, że złota obręcz na palcu zniewoli go, a ponieważ był honorowy, nie będzie chciał się uwolnić, choćby było bardzo źle. Znali prawdziwego Andy’ego, który lubił potańczyć z przypadkowymi dziewczynami, upić się do nieprzytomności, zapalić coś mocniejszego niż papieros i flirtować z fankami. Po ślubie honor nie pozwoli mu na żadną z tych rzeczy. Nie będzie zbliżał się do innych dziewczyn, sumienie nie pozwoli wlewać w siebie zbyt dużej ilości alkoholu. Przez to odsunie się od fanów i od nich. Zacznie się: „Nie, dzięki, ale nie mogę iść z wami na piwo, mamy plany z Juliet” albo: „Andy, kocham cię!”, na co on odpowie: „Dziękuję, to wiele dla mnie znaczy, ale jestem z Juliet”, może też być: „Andy, tamta laska chyba ma ochotę z tobą potańczyć”, a odpowiedź zabrzmi: „Fajna, ale wolę Juliet”. Andy zmieni się w nudnego pantoflarza, który tylko będzie sprawiał wrażenie fajnego gościa. Nie chcieli go stracić. Nie mogli go stracić.

- Spakuj się, jutro jedziemy.

Po tych słowach CC opuścił pokój przyjaciela.

____________________

Christian brzmiał tak poważnie i zdecydowanie, że już pół godziny po jego wyjściu Andy zaczął pakowanie. Nie miał pojęcia, gdzie przyjaciel chce go zabrać. Domyślał się, że będzie to Nowy Jork lub inne równie wielkie miasto, gdzie będą mogli się wyszaleć. Nie tego mu było trzeba, ale nie miał ochoty na sprzeczki. Zadzwonił nawet do managera, tak jak kazał CC i powiadomił go o nieplanowanych wakacjach. Zanim Rob zdążył przetrawić jego słowa, rozłączył się i nie odbierał kolejnych telefonów. „Miejsce, o którym Bóg nie zapomniał”. Czyli co? Czyli gdzie? Mieszkali w Mieście Aniołów, więc wydawałoby się, że to o tym mieście Bóg nie zapomniał. O ile on istniał.

Nie wiedział, co włożyć do walizki. O tej porze roku mogło padać. Bluzy. Bluzy zawsze są dobrym pomysłem. Wrzucił też kilka innych ubrań, nie bardzo zwracając uwagę, co to dokładnie jest. Nie był pewien, czy chce być Andym Biersackiem, czy zwykłym Andym, którego z tłumu wyróżniają tylko liczne tatuaże. Na wszelki wypadek wrzucił kilka typowych dla siebie dodatków, jak na przykład skórzane rękawiczki. Zamknął walizkę z niemałym trudem. Teraz została najtrudniejsza część.

Przewijał listę kontaktów, aż trafił na ten jeden. Poczuł dziwne ściskanie w brzuchu. Stresował się bardziej niż przed którymkolwiek koncertem. Prawdę mówiąc, przed koncertami nigdy się nie stresował. Po latach stało się to tak naturalne, że nie miał obaw przed wyjściem i spojrzeniem na rzesze ludzi przed sobą.

Już miał nacisnąć zieloną słuchawkę, kiedy jego telefon zaczął wibrować, a na ekranie pojawiło się zdjęcie Ashley’a. Zdziwiony odebrał.

- Wyłącz telefon. – Usłyszał na wstępie.

- Ciebie też miło słyszeć. Dlaczego mam go wyłączyć?

- CC nam powiedział o planach, wiemy, że dzwoniłeś do Roba, bo on dzwonił do mnie, a teraz, znając ciebie, chcesz zadzwonić do Juliet. – Przyjaciel mówił szybko, ale jego głos był opanowany. – Wyłącz telefon, nie kontaktujesz się z nią.

- Okey, dlaczego wszyscy wiedzą, co się dzieje, a ja nie? – odparł już lekko poirytowany.

- To dla twojego dobra, cukiereczku – zaćwierkał przyjaciel, najwyraźniej chcąc jeszcze bardziej zdenerwować Andy’ego. – A tak poważnie. Wyłącz telefon, Jake ma cię na celowniku. Będziemy wiedzieć, jeśli wykonasz telefon, a wtedy przyjadę i spuszczę ci taki łomot, że cię własna matka nie pozna.

- Nie będziecie decydować, do kogo mogę dzwonić, a do kogo nie – syknął. – Jeśli mam wyjechać, muszę powiadomić Juliet.

- I powiadomisz. – Ashley przeciągnął samogłoski, więc zabrzmiało to, jakby tłumaczył coś dziecku. – Jutro. Po fakcie dokonanym, kiedy już będziesz siedział w kaftanie bezpieczeństwa w samolocie. Będzie ci przysługiwał jeden telefon.

- Kaftan bezpieczeństwa? Co?

- Nic, nic, cukiereczku.

- Zaraz ja przyjadę i spuszczę ci łomot.

- Ty chudzino, myślisz, że ktoś się ciebie boi?

- Ashley, do jasnej cholery!

- Ja ciebie też.

Po tych słowach przyjaciel się rozłączył. Chłopak mruknął obraźliwy komentarz pod nosem. Oczywiście nie miał zamiaru nikogo słuchać. Nawet jeśli Ash naprawdę miał zamiar przyjechać i robić mu awanturę, zajmie mu to kilkanaście minut, a do tego czasu on zdąży porozmawiać z Juliet.

Telefon ponownie zadrżał.

„Nawet nie próbuj.”

Kolejna wiadomość.

„Zrobię ci wibrator z telefonu, jeśli go nie wyłączysz.”

To go ostatecznie przekonało. Kto jak kto, ale Ashley Purdy był upierdliwym i złośliwym człowiekiem, który naprawdę potrafił doprowadzić do szału. Wysyłał wiadomości, pisał komentarze pod każdym zdjęciem, lajkował je, pisał jeden tweet za drugim, dzwonił co chwilę lub nagrywał się na pocztę głosową.

Dla świętego spokoju wykonał polecenie i wyłączył telefon.

Witam!

Wstawienie rozdziału teraz jest równoznaczne z rozpoczęciem tego bloga, a jednocześnie oznacza, że rozdziały nie będą się pojawiać regularnie. Jakoś to przebolejemy, prawda?

Nie będę się już kłopotać z akapitami, one po prostu nigdy nie chcą współpracować. Bardzo mi się to nie podoba, ale nie chcę tracić czasu na robienie ich, kiedy rozdział ma np. 2500 słów. A są takie rozdziały i chyba jednak nie będę ich rozbijać na krótsze.

Co jeszcze? To chyba tyle.

Do następnego!

Love you,

Erato